ARAF

/ARAF/

Ve şimdi ben öyle bir araftayım ki,

Mezarımı kazsam tomurcuk güller açmaz olur bahçende.

Alabildiğine derin bir yalnızlık sarmakta ömrümüzü,

Savrulur gideriz acımasız çağlarca.

Şimdi sen,

Öylece uzakta durmaktasın.

Velev ki arafta olmayışım bile değiştirmez bunu.

Dikenler kol kol olmuş diş geçiriyorlar boy(n)una,

Boynundan ruhuna,

Kanını emmekteler hiç acımadan.

Gözünden sakındığın sarmaşıkların vardı boylu boyunca,

Ecelin olurlar şimdi yazgınca bir urganla.

Seni sevmek bir kuşun uçuşuda.

Kuşun uçuşunda çünkü kuşlar senin sesinle fısıldar bana.

Velev ki arafta oluşum bile değiştirmez bunu.

Kınamaktalar artık beni suskunluğum arttıkça,

Velev ki arafta olmayışım bile,

Değiştirmez bunu.

Orhan Veli Anısına...